Mistyka

Oliwka

Czy boimy sie MISTYKI czy wiemy ,czym jest MISTYKA ?
><
Mistyka

Mistyka (gr. myo zamykać; zwłaszcza w kontekście zamykania oczu i ust, przemilczać lub mistikos tajemniczy) - to wszelkiego rodzaju poczucie wewnętrznej jedności z rzeczywistością uważaną za boską lub Absolut. Mistyk "zamyka oczy" na rzeczywistość widzialną a wzrok swój w milczeniu kieruje do swego wnętrza, w stronę świata swej duszy. Obecność mistyki stwierdzono we wszystkich wielkich religiach świata. Mistykę można podzielić na mistykę spekulatywną (mistycyzm) i mistykę praktyczną (modlitwa, medytacja, kontemplacja).
><><

Mistycyzm (z greckiego mystikos - "tajemny"), stan braku rozgraniczenia pomiędzy podmiotem doznającym i przedmiotem (bytem) doznawanym. Główny kierunek w filozoficznej i teologicznej teorii poznania, wywodzący się z tradycji Wschodu, mistyki hinduistycznej, kabalistyki babilońskiej i egipskiej oraz gnozy judaistycznej, wprowadzony na grunt filozofii przez pitagorejczyków w V w. p.n.e., w szczególności przez tych, którzy związali się z orficyzmem i tradycjami mistycznymi i sakramentalnymi. W okresie późniejszym rozwinięty przez zwolenników neopitagoreizmu.

Celem mistycyzmu stało się ponadrozumowe oglądanie prawdy - Boga, który stał się nie tylko przedmiotem, ale także źródłem poznania. Przez to poznanie stało się zależne od objawienia, które spływa na człowieka w stanach "mistycznych", z bezpośredniego obcowania z bóstwem, osiąganego w czasie ekstazy, gdy dusza wychodzi z ciała.

W początkach V w. n.e. nowe znaczenie nadał mistycyzmowi św. Augustyn ukierunkowując go do wnętrza człowieka, zgodnie z twierdzeniem: Wejdź w samego siebie, we wnętrzu człowieka mieszka prawda. Uważał, że Bóg udziela duszy prawdy drogą oświecenia (iluminacji). Łaska oświecenia przypada jednak tylko dobrym, mającym oczyszczone serca. Przez zagadnienie łaski św. Augustyn stworzył podstawy odrębnego mistycyzmu chrześcijańskiego, ale mistycyzm pozostał również obecny w filozofii ożywając np. w idealizmie niemieckim u F.W.J. Schellinga, u spirytualistów francuskich, szczególnie u Maine de Birana, w mesjanizmie A. Towiańskiego i u poetów romantycznych, np. u A. Mickiewicza i Z. Krasińskiego.